Ważniejsi od wróbli

Ostatnio mam taki czas, że bardzo wieloma rzeczami się zamartwiam. Po raz kolejny kończy się pewien etap w moim życiu, a ja nie mam bladego pojęcia co dalej. I o ile w poprzednich przypadkach czułam jeszcze, że ta całkowita niepewność jest w porządku, to teraz mam wrażenie, że, będąc już w pełni dorosła, powinnam wiedzieć cokolwiek na temat przyszłości. A tymczasem nie wiem absolutnie nic!

I właśnie w tym czasie zmartwień natrafiłam właściwie dzień po dniu na dwa różne podcasty, w których temat troski o jutro został przedstawiony w diametralnie odmienny sposób, z dwóch skrajnie różnych perspektyw.

W pierwszym wypowiadał się pan Michał Szafrański - bloger, który stara się edukować Polaków w dziedzinie oszczędzania. W rozmowie, której wysłuchałam, mówił, że nawet jeśli mamy dobrą, stałą pracę i całkiem nieźle zarabiamy, nie powinniśmy dać się zwieść złudnemu wrażeniu, że przyszłość nasza i naszej rodziny jest w pełni zabezpieczona. Powinniśmy brać pod uwagę możliwość utracenia źródła zarobków i oszacować na jak długo w takiej sytuacji wystarczyłoby nam zaoszczędzonych funduszy. W większości przypadków okazuje się, że na nie więcej niż kilka miesięcy. Dlatego, według pana Michała powinniśmy starać się zgromadzić jak najwięcej pieniędzy na koncie oszczędnościowym, bo tylko wtedy osiągniemy wewnętrzny spokój, wynikający z poczucia bezpieczeństwa jakie dają pieniądze.

I muszę przyznać, że, słuchając rozmowy, pomyślałam sobie, że "kurczę, ma facet rację". Jeśli chcę uważać się za osobę odpowiedzialną powinnam starać się zabezpieczyć przynajmniej moją własną przyszłość (skoro rodziny jeszcze nie mam). I oczywiście wpędziło mnie to w wisielczy nastrój, bo to, co akurat mam na koncie wystarczyłoby mi pewnie maksymalnie na 3 tygodnie...

Ale dosłownie następnego dnia słuchałam konferencji o. Adama Szustaka, dotyczącej modlitwy Ojcze nasz. I najbardziej uderzył mnie fragment, w którym ojciec Adam interpretował fragment chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj. Mówił, że Jezus, bo to w końcu On sam nauczył nas tej modlitwy, zachęca nas do tego, aby codziennie prosić Boga o zapewnienie nam wszystkiego, czego potrzebujemy na najbliższe 24 godziny, a następnego dnia znów poprosić o to samo na kolejny dzień i tak codziennie. To wcale nie oznacza, że mamy leżeć brzuchem do góry i czekać aż wszystko samo się zrobi, załatwi i naprawi. Św. Ignacy Loyola powiedział kiedyś: Działaj tak, jakby wszystko zależało od ciebie i ufaj tak, jakby wszystko zależało od Boga. Właśnie o taką współpracę połączoną z bezgranicznym zaufaniem chodzi. Ale doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to zawierzenie Bogu w ciemno jest straaaaasznie trudne. I kiedy za nic nie potrafię w sobie tego zaufania wzbudzić, pomaga mi w tym ten ewangeliczny werset: Jesteście ważniejsi niż wiele wróbli (Łk, 12,7). Te Jego słowa przywracają mi wiarę w to, że zawsze chodzę w cieniu Jego skrzydeł. Nie powinnam bać się niczego, ani o nic martwić, bo Król Wszechświata trzyma mnie w swojej dłoni. On z przepychem odziewa lilie polne i daje pożywienie niepozornym ptaszkom, więc jak miałby zapomnieć o nas – koronie Jego stworzenia! I nie chodzi wcale o to, że życie zwierząt czy roślin ma dla Niego mniejszą wartość niż życie ludzkie. Wręcz przeciwnie! W poprzednim wersecie Jezus mówi, że żaden z tych wróbli nie jest zapomniany w Bożych oczach. Więc co dopiero my - Jego dzieci! Kiedy w pełni uświadamiam sobie sens tego fragmentu, dociera do mnie, że życie moje i moich bliskich jest chronione tak silnie, jak to tylko możliwe i naprawdę, nie muszę się o nic troskać, bo Król Wszechświata zawsze nade mną czuwa. To przekonanie wspaniale wyraża ten przepiękny, przepiękny utwór, który w tym miejscu dedykuję wszystkim zatroskanym:

Do następnego!😘