Mrozy i zimna

Zima ma w sobie coś fascynującego, mimo, że spośród wszystkich pór roku, to ona wydaje się tą najmniej przyjazną człowiekowi. A może to właśnie ta jej "nieludzka" natura przyciąga nas swoją odmiennością i nęci odkryciem nieznanego?

Śnieg i lód potrafią rzucić na człowieka urok, zahipnotyzować go swoim chłodnym majestatem. To właśnie zimą moje myśli, częściej niż w innym czasie, kierują się w stronę tych, którzy na ten mroźny zew odpowiedzieli. Tych, którzy pchani niewyjaśnionym pragnieniem, zdobywają najwyższe szczyty świata wiecznie skute lodem i smagane zimowymi wichrami.

Trzy lata temu napisałam wiersz (rety, brzmi to okropnie pretensjonalnie, ale chyba nic na to nie poradzę). Popchnęła mnie do tego wiadomość o tragicznej śmierci jednego z tych niewiarygodnie odważnych ludzi. Chciałabym po prostu podzielić się z wami tym utworem.

Chwytasz łapczywie

mroźne powietrze

Rani ci płuca

Ale ty nie zważasz na ból

Chcesz je tylko pożreć pochłonąć

bo w nim jest życie

i jest w nim śmierć

Wicher rzuca monetą

Reszka życie

Orzeł śmierć

Ale jak piękna

Orla

Lecisz

bez wysiłku osiągasz szczyt

Nareszcie wolny

styczeń 2018, na wieść o wydarzeniach na stokach Nanga Parbat